من چقدر دلتنگم و چقدر تشنه ی لبخند کسی که باران را میشناسد و دریا را میفهمد، و میداند سنگ، سنگ است و نباید پرتاب کرد

__________________

بر تمام قبرهای این شهر بوسه بزن، شاید به یاد بیاوری کجا مرا جا گذاشتی، من در تنهاترین قبر این شهر خفته ام صدای کلاغ ها را میشنوی؟ دارند برایم فاتحه میخوانند!

__________________

تو یادت نیست ولی من خوب به خاطر دارم که برای داشتنت دلی را به دریا زدم که از آب واهمه داشت

__________________

در آغوشم که میگیری آنقدر آرام میشوم که فراموش میکنم باید نفس بکشم

__________________

هر بار که تو را یاد میکنم، گم میشود تکه ای از من، در من! همین روزهاست که تمام شوم

__________________

من از شکسته عاشقانه باز میگردم، جایی که واژه های درونم جان باخته اند، جایی که بر مزار آرزوهایم اشک میریزم و اما تو از یک عشق تازه لبریزی!

__________________

آیینه های اتاق به شوق کشیدن تو قد کشیده اند، حق دارند! که تصویر من، بی تو هزار بار پیرتر از پیش به رخم میکشند

__________________